Concerto Nr.I

Dit werk heb ik opgedragen aan mijn dochter Brechje. De twee grote kenmerken van haar (en misschien wel elk kind) zij enerzijds de afhankelijkheid en kwetsbaarheid van zo'n kind, waardoor je haar met de grootste tederheid benaderen wilt. Dit is terug te vinden in het zeer langzame eerste deel. Adagio was misschien een betere karakteraanduiding geweest. Gevoelvol maar ook zeer langzaam zodat de solist zijn tremolopartij zonder technische beperkingen volledig tot uitdrukking kan brengen.In schril contrast tot dit tedere en kwetsbare van het eerste deel staat de vitaliteit, speelsheid en de eindeloze energie van het tweede deel Danza.Karaktereigenschappen, zoals ik die ook dagelijks in mijn dochter terugvind. Dit werk kenmerkt zich ook door een groot verschil in moeilijkheidsgraad tussen de solopartij en de begeleidingspartij voor het slagwerkensemble. Dit maakt het ook voor minder vergevorderde ensembles mogelijk dit werk uit te voeren. Een goede marimbasolist is toch altijd te vinden (conservatorium, docent, etc.). Zo kun je op een redelijk eenvoudige wijze toch een indrukwekkend solowerk aan het repertoire van de ensemble toevoegen. Doel daarbij was ook om de kloof tussen de drumbandcultuur en de klassieke slagwerkopleidingen op de conservatoria, voorzover die nog bestaat, verder te dichten.